แม้แต่ยามที่เขาเอ่ยปากว่าจะรับอนุตามบัญชาท่านแม่ เพียงแค่นางเห็นดีเห็นงามกับเขาเท่านั้น
ต่อมายังมีเหตุการณ์ที่เหยียนโจวของนางเอกจะถูกบุกยึด พระเอกมีวิธีช่วยเหลือแต่ยังสองจิตสองใจ พอนางเอกได้ข่าวก็คิดว่าตอนนี้ต้องมีกำลังคนเป็นของตัวเอง จะรอขอร้องให้คนอื่นมาช่วยทุกครั้งคงไม่ได้แล้ว นี่เป็นความคิดที่เกิดขึ้นเพราะยังไม่สามารถเชื่อใจพระเอกได้ ด้วยรู้ว่าพระเอกมีความแค้นอยู่กับตระกูลไม่รู้เมื่อไหร่จะสลายความแค้นได้ แต่ก็มาหาเพื่อขอร้องเว่ยเซ่า และบอกว่ามีวิธีที่ไม่ต้องใช้ทหารของตัวเองเลย พอพระเอกฟังจบท่าทางก็ตกใจในความคิดของนางเอกเพราะมันตรงกับที่คิดเอาไว้เลยทีเดียว พระเอกเริ่มมองนางเอกมากขึ้น แถมนางเอกยังเป็นฝ่ายเสนอก่อนว่า หมานหมานจะซาบซึ้งใจยิ่งนัก ในที่สุดเว่ยเซ่าก็ตัดสินใจช่วยเหลือ ก่อนจากไปสนามรบคืนนั้นได้มาหาเสี่ยวเฉียวคราวนี้ได้ร่วมหอกัน หลังจากก่อนหน้านี้เสี่ยวเฉียวทนไม่ไหวเตะหน้าเว่ยเซ่าไป ครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่ในที่สุดก็เป็นสามีภรรยากันจริงๆแล้ว การศึกเป็นไปตามแผน ส่วนท่านย่าได้พาเสี่ยวเฉียวไปเยี่ยมเพื่อนเก่าที่แคว้นจงซาน และได้พบซูเอ๋อหวงที่เคยมีความหลังกับเว่ยเซ่าครั้งอดีตด้วย เว่ยเซ่าชนะศึกกับเฉินเสียง ได้ชัยชนะกลับมาตามคาด เสี่ยวเฉียวและท่านย่าเดินทางกลับสกุลเว่ยที่อวี๋หยาง
แต่อ่านแล้วยังรู้สึกเหมือนว่าตัวพระนาง ยังไม่ได้มีความรู้สึกอะไรที่ลึกซึ้งมากนัก แต่กระนั้นสัมพันธ์ทางกายของทั้งคู่ก็ชวนให้เลือดสูบฉีดมากๆ อิอิ
ท่านโหวผู้โหด เย็นชา พักดาบมาจับหมึก จับปากกาสอนภรรยาแป๊บ ...
(ดูโหงวเฮ้งมีแววว่านางจะร้ายน่า มาก)
ส่วนนางเอก คือ original site ชอบมาก ฉลาด แต่ไม่ถึงขั้น แมรี่ซู ที่แบบเว่อร์วังอะไร ซึ่งนางเอก วางตัวได้ดีมาก กำลังพอเหมาะ ภายหลังก็ช่วยรักษาปมให้พระเอกไปด้วย
แม้มารดาเขาจะเกลียดหน้านางเพียงใดก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยในจวนสกุลเว่ยนางก็ยังได้รับเมตตาจากท่านย่าของเขา
เรื่องนี้มีฉากสงคราม การแย่งชิงเมืองซึ่งก็ทำได้ดีและสอดคล้องกับการปูเรื่องความสัมพันธ์คู่พระนาง
พระเอกเป็นสายเย็นชาเหี้ยมโหด ชีวิตนี้มีเป้าหมายชัดเจนว่าจะต้องเป็นใหญ่ในใต้หล้า และใครที่ถูกหมายหัวว่าเป็นศัตรูของเขา ก็ไม่ต้องคาดหวังว่าจะได้ตายดี แต่พอเจอสาวน้อยวัยใสหน้าตาหมดจด จิตใจก็เริ่มไขว้เขว แถมพอมาเจอรสรักจากสาวน้อยและลูกอ้อนจากนางเข้าไปอีก เลยยิ่งอาการหื่นกำเริบ แถมยังหลงสาวจนกลายเป็นท่านโหวผู้เกรงกลัวภรรยาไปซะงั้น ส่วนนางเอกที่เจอฝันร้ายซ้ำ ๆ นั้นก็อยู่ด้วยความหวาดระแวง รู้อยู่แหละว่าผู้ชายเขาหลงใหลคลั่งใคล้ แต่ก็ไม่มั่นใจพอว่าจะถึงขั้นยกโทษให้พวกนางทั้งตระกูลได้หรือเปล่า เลยออกอาการแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ รักไปด้วยระแวงไปด้วย
สิ่งที่ลำบากคือชื่อ.... ชื่อแคว้น ชื่อคน เยอะและคล้ายมาก อย่างตำแหน่ง จงเอ่า จางเอ่า อันนึก็งงไปเพราะนึกว่าคนเดียวกัน จำแต่ตัวหลังไงง เอ่า!
นิยายได้สร้างเป็นซีรี่ย์แล้ว ต้องลองมาหาอ่านต้นฉบับซะหน่อย ^^
อ่านแล้วเหนื่อยๆ อึดอัดกับความแค้นที่เกิดขึ้นของคู่พระนาง อ่านข้ามๆ และไม่กลับมาอ่านอีก อ่านแล้วไม่มีความสุข
แม้แต่ยามที่เขาเอ่ยปากว่าจะรับอนุตามบัญชาท่านแม่ เพียงแค่นางเห็นดีเห็นงามกับเขาเท่านั้น
เพิ่มความคิดเห็น บุคคลทั่วไป สมาชิก